Όταν ο Ντέιβιντ Μάμετ ολοκλήρωνε τη σκηνοθεσία της δεύτερης ταινίας του το 1987, είχε ήδη διανύσει μια λαμπρή διαδρομή στο θέατρο ως δραματουργός και ως σκηνοθέτης. Εκείνη τη χρονιά έδωσε μια σειρά διαλέξεων στην Κινηματογραφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κολούμπια. «Οι διαλέξεις στο Κολούμπια αφορούσαν και προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν τη θεωρία της σκηνοθεσίας που είχα επινοήσει από την πολύ περισσότερο εκτεταμένη εμπειρία μου ως σεναριογράφου» σημειώνει ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου και προσθέτει: «Ήρθα στη σκηνοθεσία ταινιών ως σεναριογράφος και αντιμετώπισα την τέχνη του σκηνοθέτη ως ευτυχή προέκταση της συγγραφής σεναρίου. Με τη λογική αυτή έκανα τη διδασκαλία και προσφέρω αυτό το βιβλίο». Κι όπως συμβαίνει με τους περισσότερους συγγραφείς που γίνονται σκηνοθέτες, ο Μάμετ έμελλε να υπηρετήσει μια μορφή κινηματογράφου που στηρίζεται στην ηθική της γραφής και όχι στην ταχυδακτυλουργία της σκηνοθεσίας. Εμμένοντας στην προσεκτική επιλογή του θέματος της ταινίας, στην φροντίδα της σεναριακής δομής του νοήματος, ο πενηντατριάχρονος συγγραφέας επαναπροσδιορίζει τον πρωταρχικό στόχο της κινηματογραφικής δημιουργίας: την αφήγηση μιας ιστορίας με εικόνες και ήχους. Ένα βιβλίο που απευθνύνεται όχι μόνο σε σπουδαστές κινηματογραφικών σχολών αλλά και σε όλους όσοι ενδιαφέρονται να έχουν μια σφαιρική εικόνα για το πως γίνεται μια ταινία.
