Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται κυρίως μια ανάγνωση της ιστορίας του ελληνικού κράτους η οποία να εντάσσεται σε ένα γενικότερο διεθνές παράδειγμα ιστορίας των κρατών. Όσο κι αν κάτι τέτοιο ίσως φαίνεται παράδοξο, η ελληνική ιστοριογραφία για το κράτος μπορεί να είναι ποσοτικά πλούσια, αλλά είτε χαρακτηρίζεται από θεωρητικά υποδείγματα που είναι εντελώς ξεπερασμένα στη διεθνή ιστορική κοινότητα είτε εξακολουθεί να συγκροτείται στη βάση μιας οπτικής σύμφωνα με την οποία το κράτος είναι πολιτική ιστορία, με την έννοια της γεγονοτολογικής ιστορίας. Στη λογική αυτή, τα δημόσια οικονομικά δεν θα έπρεπε να περιλαμβάνονται στην ιστορία του κράτους, ούτε κρατικές πολιτικές όπως λ.χ. οι αγροτικές μεταρρυθμίσεις. Είναι προφανές ότι μια τέτοια αντίληψη δεν μας πηγαίνει πολύ μακριά στην κατανόηση της ιστορίας του κράτους. Αν, για παράδειγμα, ένας ιστορικός μετά από πενήντα χρόνια προσπαθούσε να γράψει την ιστορία της Ελλάδας κατά την τελευταία δεκαετία χωρίς να λάβει υπόψη του την πρόσφατη δεκαετή κρίση, το αποτέλεσμα θα ήταν από κάθε άποψη αδύναμο.
Η ιστορική κοινωνιολογία, το παράδειγμα της οποίας υιοθετείται στα κείμενα αυτού του βιβλίου, επιδίωξε να αποφύγει τους σκοπέλους αυτούς, διευρύνοντας σημαντικά τις δυνατότητες κατανόησης της ιστορίας του κράτους διεθνώς. Τα δέκα αυτά κείμενα φιλοδοξούν επομένως να μιλήσουν για την ιστορία του ελληνικού κράτους με μεγαλύτερη συνέπεια και αποτελεσματικότητα απ’ ό,τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα στο πεδίο αυτό της ελληνικής ιστοριογραφίας.
