Η τελευταία φορά που είδα τον Μιγέλ Ντεσβέρν ή Ντεβέρν ήταν και η τελευταία φορά που τον είδε η γυναίκα του, η Λουίσα, γεγονός που δεν έπαψε να είναι περίεργο και ίσως και άδικο, εφόσον εκείνη ήταν ακριβώς αυτό, η γυναίκα του, ενώ εγώ ήµουν µια άγνωστη…
Η Μαρία Ντολθ, αφηγήτρια και κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, έµαθε το όνοµα του Ντεβέρν όταν τον είδε στη φωτογραφία της εφηµερίδας, «µαχαιρωµένο και µε ξεκούµπωτο πουκάµισο, λίγο πριν µεταβληθεί σε πτώµα: το τελευταίο πράγµα που πρέπει να συνειδητοποίησε ήταν ότι τον µαχαίρωναν κατά λάθος και χωρίς αιτία».
Με λόγο επιβλητικό και σαγηνευτικό, το µυθιστόρηµα του Μαρίας µάς µιλάει για την τρέλα του έρωτα, µια κατάσταση που σχεδόν οικουµενικά θεωρείται απόλυτα θετική, ακόµη και λυτρωτική κάποιες φορές, σε τέτοιο βαθµό µάλιστα, ώστε µοιάζει να δικαιολογεί σχεδόν τα πάντα: τις ευγενείς και αλτρουιστικές πράξεις, αλλά και τις µεγαλύτερες ακρότητες και αθλιότητες…
«Ένα µεγάλο µυθιστόρηµα για την πολυπλοκότητα της ψυχής. Ο Μαρίας αρνήθηκε το Εθνικό Βραβείο Μυθιστορήµατος της Ισπανίας για τις Ερωτοτροπίες. “Το κράτος µόλις είχε κόψει τις επιχορηγήσεις στις βιβλιοθήκες, δεν µπορούσα να το δεχτώ κατόπιν αυτού” είπε. Ας ευχηθούµε να δεχτεί το Νόµπελ όταν του προταθεί…» Le Monde des livres
“Τα αιώνια θέµατα της αγάπης, του θανάτου και της µοίρας εξερευνά ο Μαρίας σ’ αυτό που είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο του ως σήµερα». Alberto Manguel
«Σαγηνευτική πραγµατεία του έρωτα και του θανάτου. Υπέροχο». Nathalie Drom, περ. Telerama
«Το σκοτεινό είδωλο της αγάπης. Οι Ερωτοτροπίες είναι η γεωγραφία του έρωτα από έναν µεγάλο συγγραφέα…» El Pais
«Οι Ερωτοτροπίες το επιβεβαιώνουν: ο Μαρίας είναι µεγάλος συγγραφέας». Die Zeit
«Κάποιες φορές το βιβλίο που έψαχνες, χωρίς να το ξέρεις καν, βρίσκει τον δρόµο για να πέσει στα χέρια σου…» Anthony Marra
«Κατευθείαν στην καρδιά. Υπέροχο, βαθύ, διεισδυτικό… Ο Μάκβεθ µας θυµίζει ότι τον Σαίξπηρ δεν τον απασχολεί η διαχωριστική γραµµή µεταξύ ιστορίας µυστηρίου και υψηλής λογοτεχνίας. Το ίδιο και τον Μαρίας…» Edward St Aubyn, New York Times Book Review
