Ήθελε πάντα να έχει δικό του ένα μικρό ζώο. Κι αυτό το γατάκι ήρθε έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα στη ζωή του. Και η μοναξιά… πάει, χάθηκε. Τώρα μέσα στα δωμάτια ήταν οι δυο τους. Το παιδί και δίπλα του το γατάκι… Και μετά, άρχισε κι εκείνο να του φέρνει, ένα ένα, τα δικά του δώρα…
Ο Μάνος Κοντολέων αφηγείται στα σημερινά παιδιά μια προσωπική του ιστορία από τα παλιά, μια δυνατή ιστορία φιλίας με πρωταγωνιστή το γατάκι που τον έκανε συγγραφέα.
Πρόκειται για μια βουτιά στην παιδική ηλικία του συγγραφέα που φωτίζει αυτό που λέγεται, πως η πατρίδα του καθενός είναι η παιδική του ηλικία. Μια ιστορία φαινομενικά απλή που όμως με στοχευμένη ευαισθησία και ευρηματικότητα φανερώνει ό,τι μπορεί να είναι κρυμμένο πίσω από τη δημιουργία ενός σπουδαίου συγγραφέα – από τη μοναχικότητα ως τη συντροφικότητα, από τα όνειρα ως τις ανακαλύψεις, από τον φόβο του αποχαιρετισμού ως την έκρηξη της δημιουργικότητας.
Οι εικόνες της Ιφιγένειας Καμπέρη με μια πανδαισία χρωμάτων μάς ξεναγούν σε έναν κόσμο ενήλικης παιδικότητας.
«Η παρέα με το μικρό γατάκι στάθηκε η αφορμή ώστε ο Μάρκος να ωριμάσει και να μπορεί να αντιμετωπίζει καταστάσεις, όπως η συντροφικότητα, τα όνειρα,οι φόβοι η αρρώστια και ο θάνατος.
Το κυριότερο όμως σημείο του αφηγήματος είναι αυτό όπου από τη μοναξιά μεταβαίνει στη δημιουργία. Είναι αυτό το δεύτερο θέμα για το οποίο θέλησε να μιλήσει ο Κοντολέων. Οι τελευταίες φράσεις του κειμένου το ομολογούν : «Μια ολάκερη ζωή – τόσο θα κρατούσαν τα δώρα που το γατάκι του είχε κάνει. Του είχε προσφέρει την πρώτη του ιστορία. Τον είχε κάνει συγγραφέα». Με αυτά τα απλά λόγια μιλά ο Μάνος Κοντολέων στο μικρό παιδί με τρόπο άμεσα αντιληπτό για το πώς γίνεται κανείς συγγραφέας, θέμα που έχει απασχολήσει όχι μόνο συγγραφείς αλλά και θεωρητικούς και μελετητές, παγκοσμίως.»
Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου, Ομότιμη Καθηγήτρια Παιδικής Λογοτεχνίας
«…με λόγο μεστό και ακριβόλογο, στον οποίο δεν περισσεύει ούτε λέξη, με μια αφηγηματική φωνή που γνωρίζει ότι απευθύνεται σε κοινό από τεσσάρων ετών και πάνω, με ισορροπία και μέτρο στη συναισθηματική φόρτιση που δημιουργεί η σχέση με ένα ζώο αλλά και η απώλεια, θα καταφέρει να μιλήσει για πολλά πράγματα. Για τη μοναξιά και τη φιλία, για τα όνειρα και τον χρόνο που περνά, για τους φόβους, τον πόνο, την ελπίδα, το παρόν και το παρελθόν, τη μνήμη, τη δημιουργία.
Στο τέλος του βιβλίου, ο Κοντολέων παραθέτει τα αποκόμματα από το περιοδικό Διάπλαση, εκεί που φιλοξενήθηκε τον Μάιο του 1960 η ιστορία του γατούλη Ποκοπίκου. Η ιστορία που υπήρξε το βάπτισμά του στη συγγραφική κολυμπήθρα. Η ιστορία που ξαναπλάθει (όχι πια με το ψευδώνυμο Αρχιδούξ, αλλά ως Μάρκος/Μάνος) για να τη μοιραστεί μαζί μας. Κυρίως, όμως, για να πει πώς μια απόπειρα γραφής μετουσιώνεται σε λογοτεχνία. Αλλά και τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιον στο να μοιραστεί μια ιστορία του με όλους τους άλλους. Γιατί αυτά είναι τα δώρα που έκανε το μικρό γατάκι στον Μάρκο.»
Κατερίνα Ζαμαρία, diastixo.gr
https://diastixo.gr/kritikes/paidika/23348-manos-kontoleon-ta-dora?
Μάνος Κοντολέων
