Λατρεύω τα κουκουνάρια.
Το δέντρο μου έχει τόσα πολλά!
Προσοχή όμως!
Καλό είναι να τα κόβω λίγα λίγα, τόσα όσα χρειάζομαι κάθε φορά…
Στη σειρά του Ολιβιέ Ταλλέκ πρωταγωνιστεί ένα σκιουράκι που «μιλάει» με πολύ χιούμορ –και χωρίς διδακτισμό– για αξίες και συμπεριφορές. Στο «Δικό μου δέντρο», το σκιουράκι αποφασίζει ότι «αυτό το δέντρο είναι δικό του» και δε θέλει κανέναν άλλο να το επισκέπτεται. Στο πολύ αστείο «Λίγο πολύ κι ακόμα πιο πολύ», το σκιουράκι καταβροχθίζει όλα τα κουκουνάρια και τα φύλλα του δέντρου του μέχρι που μένει μόνο ο κορμός – κι όταν το χρειάζεται, δεν έχει μείνει μέρος να κρυφτεί. Στο «Θα ήθελα», έχει βαρεθεί να είναι μόνο σκιουράκι… μέχρι που συναντά ένα αγριογούρουνο με ουρά… σκίουρου!
«Τα ερωτήματα που θέτει το σκιουράκι στον εαυτό του ανήκουν στην κατηγορία αυτών που ονομάζουμε υπαρξιακού τύπου: Γιατί θα πρέπει να μοιράζομαι το δέντρο μου με άλλους, γιατί θα πρέπει να αρκούμαι στο λίγο και να μην τα έχω όλα, γιατί είμαι έτσι κι όχι αλλιώς ή παραλλιώς – πιο όμορφος, πιο ψηλός, πιο ωραίος τέλος πάντων! Γιατί, γιατί, γιατί; Ξεψαχνίζοντας λίγο πιο προσεκτικά όλα αυτά τα γιατί, δε θα αργήσουμε να καταλάβουμε την κεντρική ιδέα του Ταλλέκ: “Ήθελα να δημιουργήσω έναν ήρωα που δεν είναι ποτέ χαρούμενος, γιατί δεν είναι ικανοποιημένος με τίποτα. Κάτι τον τρώει διαρκώς” αναφέρει γελώντας σε μια συνέντευξή του και, ναι, το πέτυχε διάνα!»
Φίλιππος Μανδηλαράς
ΣΗΜΕΙΩΜΑ του ΕΚΔΟΤΗ
Εσύ που πρόκειται να διαβάσεις το βιβλίο αυτό χρειάζεται να δώσεις μεγάλη σημασία σε κάθε ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ της εικόνας, στις ΑΛΛΑΓΕΣ της οπτικής και των χρωμάτων, όπως και σε κάθε ΑΠΟΧΡΩΣΗ στις λέξεις που χρησιμοποιούνται για να αφηγηθούν την ιστορία.
Μόνο έτσι θα μπορέσεις να μοιραστείς ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΑ τις εμπειρίες του μικρού σκίουρου, που μοιάζουν τόσο πολύ με τις κρυφές σκέψεις και εμπειρίες του καθενός μας – μεγάλου ή μικρού!
ΥΓ. Μην ξεχνάς τις ΣΙΩΠΕΣ! Όσα δε λέγονται, δηλαδή, αλλά βουίζουν μες στη σιωπή του δάσους…
