Η Αμαλία γεννήθηκε την εποχή που τα κορίτσια είχαν ελάχιστες ελευθερίες – κάθονταν σπίτι και φρόντιζαν την οικογένειά τους. Τα περισσότερα, όχι η Αμαλία. Αυτή ήταν διαφορετική. Είχε όνειρα και ήθελε να τα πραγματοποιήσει. Κι έτσι, τρομερά πράγματα συνέβησαν στη ζωή της.
Αφού τελείωσε με άριστα το δημοτικό σχολείο, υιοθέτησε ένα πανέξυπνο σκυλάκι κι αποφάσισε να δουλέψει κάνοντας μαθήματα, για να βοηθήσει και τον άρρωστο πατέρα της, μέχρι να έρθει η ώρα να συνεχίσει τις σπουδές της. Παράλληλα, η μαντάμ Λιζιέ, μια διάσημη Γαλλίδα μοδίστρα που σχεδίαζε τουαλέτες για τη βασίλισσα και τις πλούσιες κυρίες, την προσέλαβε στο ατελιέ της – τι τύχη! Όμως, την πρώτη κιόλας μέρα, όρμησαν στο ατελιέ άγριοι ληστές, άρπαξαν την Αμαλία και την πήγαν στην κρυψώνα τους στα βουνά – τι ατυχία! Και είναι το πανέξυπνο σκυλάκι της που θα τη βοηθήσει την κρίσιμη στιγμή. Μπορεί όμως να τα βάλει με τους ληστές ένα σκυλάκι;
Και τελικά το κορίτσι μας θα σταθεί τυχερό ή άτυχο; Θα τα καταφέρει να το σκάσει από τη σπηλιά των ληστών; Εγώ ξέρω, αλλά δεν το μαρτυράω. Διαβάστε μόνοι σας.
Όπως καταλάβατε, ηρωίδα αυτής της σειράς είναι η Αμαλία. Από βιβλίο σε βιβλίο θα ζήσουμε μαζί της όσα έζησε κι όσα σκαρφίστηκε για να ξεπεράσει τα εμπόδια που βρήκε στον δρόμο της. Θα γελάσουμε και θα κλάψουμε μέχρι να τη δούμε να γίνεται δασκάλα.
«Ήθελα να καταλάβουν τα κορίτσια ότι τα προνόμια που απολαμβάνουν σήμερα δεν τα είχαν πάντα. Τώρα όλες πάνε σχολείο. Τότε ελάχιστες μπορούσαν. Για να μορφωθεί ένα κορίτσι τον 19ο αιώνα έπρεπε να δώσει μάχη με την κοινωνία, με τους γονείς, με τα στερεότυπα που το ήθελαν κλεισμένο στο σπίτι να φροντίζει τους άλλους. Γι’ αυτό η ηρωίδα μου είναι κορίτσι.
Ήθελα να καταλάβουν όλα τα σημερινά παιδιά ότι τίποτα ωραίο δε γίνεται από μόνο του.
Αν επιθυμούν κάτι, πρέπει να δώσουν μάχη, όπως έδωσε η φτωχή Αμαλία από την Κυψέλη για να καταφέρει να γίνει δασκάλα.
Το κοριτσάκι του 19ου αιώνα έχει τα χαρίσματα που εύχομαι όλα τα σημερινά κορίτσια να αποκτήσουν: εξυπνάδα, τόλμη, επιμονή, φαντασία και χιούμορ.
Γιατί τα κορίτσια μπορούν πλέον να γίνουν δασκάλες, αλλά ακόμα και σήμερα, δύο αιώνες μετά, την ισότητα δεν την έχουν αποκτήσει ακόμα…» ΛΕΝΑ ΔΙΒΑΝΗ
