Όταν ο τρόμος φαντάζει οικείος, καθημερινός ή και μοιραίος, όταν το αποτρόπαιο επιβάλλεται με την απλότητα φυσικού νόμου, τότε μπορεί κάποιος να μιλά για «κρίση» ή, ακόμη πιο στενοκέφαλα, για «οικονομική κρίση». Η ποίηση, όμως, έχει το δικαίωμα, αναζητώντας τη δραστική μεταφορά, να προσπεράσει κάθε μίζερη κυριολεξία προς την κατεύθυνση της πιο καθολικής αποτύπωσης του θανάτου μιας χώρας μέσα από τη φοβική συντριβή των συνειδήσεων που τον βιώνουν. Τα ποιήματα του βιβλίου αυτού –ενδέκατο βιβλίο ποίησης της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου και πιο απροκάλυπτα «πολιτικό» από όλα τα προηγούμενα– έχουν, σχεδόν στο σύνολό τους, αυτήν αποκλειστικά την αφόρμηση και, γι’ αυτό, εκδιπλώνονται σε ισχυρή συνοχή. Στο «Ο τρόμος ως απλή μηχανή» κατατίθεται, χωρίς παραίτηση από τα λυρικά προτάγματα ασφαλώς, εκείνος ο συγκλονισμός του προσώπου που ζει και μοιράζεται την εμπειρία των ερειπίων ανθιστάμενο με τα μέσα της τέχνης του.
