Το αίσθηµα του πνιγµού είχε κιόλας εµφανιστεί προτού έλθει ο κλονισµός των τελευταίων ετών και τα ταμεία αδειάσουν απότοµα. Ήταν µια πενία πριν από την πενία, ένα µυρµήγκιασµα αεργίας πριν από την ανεργία, µια ανία που έτρωγε σαν το σαράκι τις τέρψεις. Μερικές φορές κάποιοι ήθελαν την απόλαυσή τους να τη µοιραστούν σ’ ένα τραπέζι στρωµένο για φίλους, µα τελικά από φόβο προτιµούσαν να την κρατήσουν κρυφή και να την ξεκοκαλίσουν µόνοι τους, όπως θα ’καναν και τα σκυλιά τους. Το ερώτηµα είναι εάν αυτό θα γίνει ο κανόνας του µέλλοντος. Ή εάν, αντιθέτως, µέσα απ’ τις ίδιες τις δυσκολίες που θα παρουσιάζονται, θα ξεπηδήσει η επιθυµία για µια γιορτή αντιπερισπασµού, έστω και µε µέσα λιτά. Γιατί θα φαίνεται σαν διεστραµµένο χαράµισµα τη ζωή που µας δόθηκε δωρεάν να την πετσοκόβουµε σε κοµµατάκια, που ασταµάτητα θα τα πουλάµε και θα τα αγοράζουµε, κλέβοντας µάλιστα στο ζύγι ο ένας τον άλλο.
